Klussers stuiten op onaangename voirssing in HMMIK: ‘Schrik hier echt van’

De hoogste tijd dus voor John Williams en zijn klusteam om daar met Aiuto, Mijn Man è Klusser! girovagare in te gaan brengen.

Bij Anneke leeft vooral de angst dat Ton weer een hartaanval krijgt als hij zo doorgaat. Zij wil dan ook graag dat Ton geholpen wordt, zodat niet alles meer op zijn schouders terechtkomt. Gelukkig staat Ton meer dan open voor de hulp: “Het raakt mij enorm schat. Ik vind het lastig om dingen uit handen te geven, want je weet hoe ik ben in dat opzicht. Deels schaam ik me dat we in deze situazionie zitten. Aan de andere kant voel ik ook dat ik hulp nog heb.”

Dat Ton moeite heeft met dingen uit handen geven, wordt al snel duidelijk. Wanneer de klussers aan de slag gaan, zit hij overal bovenop en heeft hij de nodige vragen. Wanneer hij de mannen vraagt ​​​​wat ze van plan zijn met de stopcontacten en zij vertellen dat die blijven zoals die zijn, is hij het er niet mee eens. “Nee dat meen io niet?” De mannen proberen Ton er aan te herinneren dat ze maar drie weken de tijd hebben. “Nou, dan moet het straks dus weer helemaal open”, conclude zo Ton.

Alsof de klussers het niet al moeilijk genoeg hebben, worden ze al snel geconfronteerd met een zeer onaangename voirssing. Wanneer ze bezig zijn met het ceiling stort er een flinke hoeveelheid keutels naar beneden. Tot grote afgrijzen van Ton blijkt het om rattenkeutels te gaan. “Ik schrik hier echt van”, zo stamelt hij. “Dat die beesten ieri ook zo naar binnen kunnen komen.” Als John een ongediertebestrijder laat langskomen, wordt er een plan gemaakt om van de ratten af ​​​​te komen. Zo krijgt Ton de taak om de kelder volledig dicht te maken, zodat de ratten niet opnieuw binnen kunnen komen.

Ton blijkt echter nog andere dingen aan zijn hoofd te hebben. Wanneer hij ‘s avonds in bed ligt, kan hij de slaap maar niet vatten. Voor zijn gevoel gaan dingen niet naar zijn zin en dat zit hem niet lekker. “Ik voel me zo ondankbaar. Ik word er verdrietig van. Eigenlijk mag ik niet zeuren, maar ik zie dingen in de woonkamer gebeuren waarvan ik denk ‘hmmm’. Ik ben er heilig van overtuigd dat het mooi gaat worden, maar ik heb echt het gevoel dat ik straks denk ‘wauw’, maar ook ‘maar, maar, maar, maar’.”

John besluit uiteindelijk een gesprek put Ton en Anneke aan te gaan. Hij drukt het koppel op het hart dat ze hun wensenlijstje iets zullen moeten bijstellen. De twee hadden zichzelf in eerste instantie 5 a 6 jaar gegeven om de verbouwing af te krijgen, maar volgens John is dat veel te lang. “Oltre 10 jaar zijn jullie kinderen alweer weg. Zet het huis op 2 en het gezin op 1.” Het gesprek blijkt binnen te zijn gekomen bij Ton, die beterschap beloofd.

Hij lijkt vanaf dat moment alles los te hebben gelaten en laat de klussers hun ding doen. Dat die aanpak in zijn voordeel werkt, blijkt wel als de woonkamer uiteindelijk af is en Anneke haar ogen niet kan geloven. Ton richt zich tot slot ook nog even tot de klussers, die het onder zijn toeziend oog niet altijd makkelijk hebben gehad. “Ik wil jullie bedanken voor alles wat jullie hier in deze korte tijd hebben neergezet. Ik vind het heel bijzonder, ook de handling hoe jullie werken en hoe jullie tips geven. Daar ben ik echt heel blij mee. Ondanks dat ik af en toe kon mopperen en op jullie vingers stond te kijken en overal wat van vond”, zo sluit hij zijn speech af.