L’ex Kamerlid Snels (GL) ha aggiunto le scorie per i suoi belastingdienst | Binnenland

De GL’er gaat aan de slag bij de Inspectie belastingen, toeslagen en custom, die het handelen van de Belastingdienst onder de loep neemt en daar verslag over uitbrengt. Snels wordt gezien als financieel kundig; hij is econoom en vervulde eerder in de Tweede Kamer de functie van financieel woordvoerder.

Questo è il modo in cui viene visualizzato un messaggio di illusione in base alla politica, in modo da formare un punto di vista naturale. GL-leider Jesse Klaver en PvdA-voorvrouw Lilianne Ploumen besloten eerder de handen ineen te slaan, en weigerden zonder elkaar deel te nemen aan gesprekken over een mogelijke coalition. Het leidde er uiteindelijk toe dat beide partijen buitenspel werden gezet.

‘Opportunistische stijl’

Snels aveva inhoudelijke bezwaren tegen de samenwerking incontrato PvdA, liet hij in oktober weten in een brief. Hij hekelde de ‘opportunistische stijl van politiek bedrijven’, waarmee hij doelde op het linke verbond dat erop gericht era om beide partijen aan de onderhandelingstafel voor de coalitie te krijgen.

,,Het is mij niet duidelijk waar de PvdA echt voor staat,” zei hij verder over de partner van GL. Da samenwerking noemde hij ‘een vorm van kiezersbedrog’. Snel is naar eigen zeggen trots op wat GL o lokaal level doet aan besturen, maar betreurde het tegelijkertijd dat het de partij op landelijk level nog nooit is gelukt.

Ook van de gang van zaken in de Tweede Kamer era hij allerminst gecharmeerd. ,,Het afgelopen jaar nam het gevoel van trots af om deel te zijn van dit theater,” fulmineerde hij in zijn afscheidsbrief. Snels schetste het beeld van een Kamer die weinig constructief in de wedstrijd zit. „De Haagse politiek porro alleen nog maar te gaan om het beschadigen van anderen. Om de haverklap worden bewindslieden voor leugenaar uitgemaakt, worden ambtenaren in het beklaagdenbankje gezet, worden er moties van wantrouwen en afkeuring ingediend.” De manier waarop de Kamer zelf functioneert, vindt hij ‘het grote taboe in het dibat over de politieke bestuurscultuur’.